383. Özümə çay süzdüm, südlü konfetlə içib yaxşı hiss edərəm deyə. Çay da soyuq imiş. Nə isə, mövzumuz bu deyil. Heç indi bura yazmağa da vaxtım olmamalıdı. Yenə qarışmışam sözlük. Bura yazsam sanki, düyünlərim açılacaq, dolaşıqlarımdan xilas olacam.
Özümün hansı ağılda olmağımdan, hansı yaşda hiss etməyimdən asılı olmayaraq, böyümüşəm, sözlük. Kənardan elə görünür yəni. Və bu yaşım üçün yetərincə məsuliyyət götürüb, yetərincə səhv eləmişəm. Qabaqda daha böyükləri gözləyir yəqin.
Buralar məni sıxır. Ən yaxınım olan insanların ayda-ildə bir dəfə gördükləri, ya görmədikləri insanların düşüncələrini önəmliymiş kimi dilə gətirməsi məsələn. Nə qədər vacib ola bilər ki hansısa uzaq qohumun küsüb inciməsi?
Məsuliyyətlər deyirdim. Mən bacararam, həqiqətən. Motivasiya barədə problemlərim var. Bilmirəm.
Arxa-arxaya imtahanlarım var. Keçərəm. Eləməli olduğum hər şeyi layiqiylə eləyərəm.
Amma içimdə bir qorxu var. Sanki hər şey bərbad olacaq. Bir gün bütün ölkənin taleyi dəyişəcək və heç nə əvvəlki kimi olmayacaqmış, o vaxta qədər edilən heç nəyin bir əhəmiyyəti qalmayacaqmış kimi gəlir. Biri çıxıb desə ki, filan günü dünyanın sonudu, inanacam.
Və bu düşüncələrlə hər gün 4-5 dəfə marşruta minirəm, harasa tez gedirəm, başqa bir yerə gecikirəm, elə hey harasa çatmağa, nələrisə çatdırmağa çalışıram. Beynimdə tək suala - " necə olacaq bu işlərin axırı?" - cavab axtara-axtara fəlakət ssenariləri qururam, qorxub yarıda saxlayıram. Vallah, adam yaşamağa qorxur, sözlük. Müharibədən, xəstəlikdən. Ölməkdən yox, ölüm görməkdən. Adam kimi yaşaya bilməməkdən, aclıq həddində yaşamağı normallaşdırmaqdan.
Başımda bu qədər fikir ola-ola hər mühitin ən çox zarafat eləyəni, ən çox deyib güləni də mənəm. Sabah ölsəm gülə bilməyəcəm ki, təki mehribançılıq olsun deyirəm. Burda insanlara bu da dərd olur. "Garfield uşaq kimidi", "Garfield çox gülür".
Getmək istəyirəm, sözlük. Getmək istədikcə, buralara özümü bağlayacaq qərarlar alıram, daha çox sıxılıram. Əsas odu ki, Garfield çox gülür, sıxılan adam da bu qədər deyib gülər? -*

Saat 12-ə işləyib, hələ indi başa düşürəm ki, depressiv hala qayıtmaq üzrəyəm. Səhv yoldayam, yenə nəyisə izah edəcəm deyə hər şeyi pis günə qoydum. Cəhənnəm olsun. Özümü, hislərimi kiməsə incəliyinə kimi izah eləməkdənsə, təklikdən ölsəm yaxşıdı.